دعوای بزرگ

من و برادرم از 10 سال پیش (از بچگی ) همش با هم مشکل داشتیم و هی دعوا میکردیم.در این چند ساله هم بابام و اقعا در قضاوت بین ما تبعیض قائل می شد و میشه.همیشه خدا میگه تقصیر منه و همش به من عصبانی میشه و موفقیت های من در برابر اون در نظر اون کم اهمیته ولی اگر اون در مسئله ای موفق شده حتما از من بهتره و ....ما هی مشکل داشتیم تا این که کنکور شهر انتخابی رو کرج زدم و از شر کل خانواده راحت شدم تا این که بعد از 1 سال و نیم برادرمون به بهانه کار اومد تلپ شد و با من زندگی می کنه و من همش باش مشکل دارم و واقعا ازش متنفرم و همیشه به مامانم میگم میگم که اقا من که عرضه داشتم کرج قبول شم (اونم بدون سهمیه بابام بر خلاف برادرم که با سهمیه بزور دانشگاه ازاد دهات کاشان قبول شد.اما من هم دولتی کرمان قبول شدم کما این که مدیریت دانشگاه شهید بهشتی تهران هم قبول میشدم  و هم دانشگاه ازاد کرج قبول شدم) چرا باید اینو بفرستین کنار من؟درگیری ما در2 هفته پیش به اوج رسید و هفته قبل داشت به چاقو کشی نزدیک می شد (کما این که شد چون من رفیتم چاقو برداشتم که اطرافیان مانع شدند) بعد از اون دعوا مادرم هی گفت ما خونه شما رو جدا می کنیم و میدونم تقصیر اون بود و ....من دیدم بعد از یک هفته خبری نشد و از اونجایی که خیلی خیلی کینه ای هستم امشب زنگ زدم قم و یک دعوا مرافه حسابی کردم و کلی حرف زدم بهشون (البته خیلی سعی کردم که فحش ندم اما با اینحال سعی کردم بدون فحش دادن خیلی تند و تیز حرف بزنم و اسمشه که فحش ندادم).اینم بگم که به خاطر تبعیضات بابام الان تقریبا  5 ماهه که من و بابام ما اصلا با هم حرف نمی زنیم و امشب هم مامانم و اون یکی برادرم رابط بود.امشب فهمیدم که از فاصله 220 کیلومتری یک حال اساسی به خونه دادم و به قول معروف یک ککی انداختم تو شلوارشون...ببینید چقدر قضیه رو جدی کردم که همین امشب یک خونه رو پیشنهاد کردن که فردا اون یکی داداشم بیاد و به این یکی بگه که اره باید خونتون جدا بشه و داداشمون مارو ترک کنه (انشالله)

اما در مورد بابام که باهاش حرف نمی زنم اینو بگم که عادت دارم وقتی با یکی میزنم بهم به جای این که هی باهاش دعوا کنم باهاش حرف نمی زنم.تا الان سه بار شده که با بابام قهر کردم ولی رکوردم همین اخریه که 5 ماه طول کشیده.دفعه اول بعد از چند هفته چون نزدیک عید بود هی همه تو گوش من خوندن که تو کوتاه بیا و علی رغم میل باطنی من کوتاه اومدم و غرورم رو زیر پا گذاشتم.اما دفعه دوم واقعا سر یک موضوع الکی حرفمون شد (یا بهتره بگم اون عصبانی شد ) و من گفتم عمرا این دفعه کوتاه بیام و نتیجش هم این شد که بعد از 3 ماه خود حاجی اقا افتاد به غلط کردن و قبل از رفتن به سوریه اومد با من شروع کرد به حرف زدن و اشتی کردیم.اما ایندفعه وضع فرق میکنه مخصوصا با کاری که امشب کردم مثل این که نفت رو اتیش بریزی ما هم فکر کنم مدت قهرمون رو تا 4-5 ماه دیگه گارانتی کردیم.

نکته:من بابام چون جانبازه و مشکل اعصاب داره خیلی زود عصبانی میشه و باید بهش حق داد اما چون بیشتر از 70% به من عصبانی میشه برای همینه که باهاش مشکل دارم.و زیاد ازش دفاع نمی کنم و زیادی هم بهش حق نمیدم!

نکته 2: بابای من تو فامیل مشهوره به لجبازی و واقعا هم لجبازه و خیلی زود قهر میکنه.الان تقریبا 17 سال که با یکی از خواهراش کلا قطع رابطه کرده!در ضمن خیلی هم کینه اییه.من هم لجبازی و کینه ای بودن رو ازش به ارث بردم اما با ورژن جدیدتر و به شدت بدتر!

پیشنهاد:اگر احیانا الافی پیدا شد که این چرت و پرت ها رو خوند و خواست احیانا نظری بده لطفا اصلا تو کامنتش اصلا راجعه به اشتی کردن و کوتاه اومدن اینجانب چیزی نگه که ممکنه نظرش پابلیش نشه.